به تماشای جهان ….

به گزارش خبرروز، نوید جعفری کارگردان و منتقد تئاتر و سینما در یادداشتی پیرامون درگذشت احمدرضا احمدی اورده است:

به تماشای جهان …
دهه ۳۰ تا ۵۰ اوج ظهور هنرمندان و فرهیختگان، شعرا و نویسندگانی است که می توان آنها را نسل غول ها دانست ، از هدایت و گلستان تا شاملو ، فروغ، نصرت رحمانی، ساعدی و بیضایی و تقوایی و بزرگان دیگری که شاید قرنی باید بگذرد که همچون آنها پرورش پیدا کند.

احمدرضا احمدی یکی از همان آدمها بود نمونه خاص شاعرانی که کم کم نسلشان در حال از بین رفتن است، نسلی که در شرایط ملتهب آن دهه ها دست از کار نکشید و از همان نوجوانی تا آخرین نفس نوشت و سرود و خواند و تاثیرگذار بود.

در دهه ۴۰ در «گروه ادبی طرفه» آغاز به کار کرد؛ گروهی که احمدی به همراه نادر ابراهیمی، اسماعیل نوری علاء، مهرداد صمدی، محمدعلی سپانلو، بهرام بیضائی، اکبر رادی، جعفر کوش‌آبادی، مریم جزایری و جمیله دبیری آن را با هدف دفاع از «هنر موج نو» تأسیس کرد.
این گروه ادبی، مجلهٔ طرفه و تعدادی کتاب در زمینهٔ شعر و داستان را منتشر کردند. او سپس فعالیت در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را آغاز کرد.
احمد رضا احمدی شعر گفت، در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برای بچه ها کتاب هایی سرشار از کلمه و تصویر ساخت‌.
در بهار خرگوش سفیدم را پیدا کردم نمونه یکی از آثار ماندگار ادبیات تصویری کودکان است که در گذر اینهمه سال همچنان مورد توجه و موثر است.
او تا سال ۱۳۵۸ در سمت مدیر تولید موسیقی برای صفحه و نوار ماند و از سال ۱۳۵۸ تا سال ۱۳۷۳ در بخش انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به ویراستاری مشغول بود.
وی ردیف موسیقی ایرانی، آوازهای محمدرضا شجریان، شعرخوانی و ضبط صدای شاعران مهم (با آثاری از نیما یوشیج، احمد شاملو، نادر نادرپور، فروغ فرخزاد، یدالله رؤیایی، نصرت رحمانی و…) را تدوین می‌کرد.

احمدی، به‌عنوان یک شاعر، آشنایی عمیقی با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیما داشت؛ ازاین‌رو توانست حرکتی متفاوت را در شعر معاصر آغاز کند.
احمدرضا احمدی را باید بنیان‌گذار سبک موج نو در دههٔ ۱۳۴۰ در شعر معاصر ایران دانست. در نیمهٔ دوم این دهه، موج نو تبدیل به حرکتی مدرنیستی در فرهنگ ایرانی شد و در داستان، نمایشنامه، تئاتر، سینما و نقاشی تأثیر گذاشت.
آثار احمدی در زمینه‌های کتاب‌های شعر، نثر، شعر و قصه برای کودکان و رمان نوشته و منتشر شده است. او در هنرهای دیگری همچون سینما (به‌عنوان گوینده و…)، ترجمه، شعرخوانی و… نیز فعالیت داشت.
بدون تردید هنر و ادبیات ما ، آنچه امروز هستیم و داریم، همین نسلی که از سایه آن بزرگان بیرون آمد همه مدیون حضور احمد رضا احمدی ها ، گلشیری ها و سهراب سپهری ها اما بخش دیگری از عمرش را در کنار رفقایی مثل مسعود_کیمیایی اسفندیار منفردزاده و فرامرز قریبیان با همدلی مدرسه رفته بود و از آنهایی بود که رفاقت را بلد بود و به آن عشق داشت.
فرامرز قریبیان در مصاحبه ای بلند در مجله فیلم پرده از این رفاقت قدیمی برمی‌دارد، در گفتگویی که تیترش« در حسرت رفاقت های ناب قدیمی» است.
از دبیرستان بدر می گوید و اینکه چگونه اولین کتاب شعر احمدرضا را همگی برایش به این و آن فروختیم.
دیروز به خاک سپرده شد و رفقایش از آیدین آغداشلو و کیمیایی و فرامرز قریبیان زیر تابوت این شاعر فقید را گرفتند و فقط جای اسفند خالی بود که احتمالا در آن سوی آبها خاطرات احمدی را هزار باره مرور می کند.
آن نسل غول ها در حال رفتن و ناپدید شدن در تاریخ هستند و در کنارش همه آن مفاهیم همانند رفاقت و گفتگو و جنگیدن برای هدف های بزرگتر هم در حال محو شدن است.
گویی وابستگی عظیمی بوده میان آن آدمها و داشته هایشان که قرار است با خودشان از جهان برود.
احمد رضا احمدی در آغاز هفته رفت ، در ادامه میلان کوندرا و ر اعتمادی در روزی که سالگرد تولد تقوایی بزرگ بود ( که عمرش دراز باد) مردی از همان نسل که زنده است اما زندگی اش ، فیلم ساختن را از او دریغ کرده اند.
و این بازی تلخ روزگار ماست…

چه رنجی است
خوابیدن زیر آسمانی
که نه ابر دارد نه باران
از هراس از کلمات
هر شب خواب‌های
آشفته می‌بینیم
به این جهان آمده‌ایم
که تماشا کنیم
صندلی های فرسوده و رنگ باخته
سهم ما شد
انتخاب ما مرواریدهای رخشان
بود…
احمد رضا احمدی

نوید جعفری

دیدگاه نیوز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید