چرا زبان ما ایرانیان عربی نشد؟

سال‌ها از حمله اعراب به ایران می‌گذشت ‌و زبان فارسی رفته رفته از مکاتبات دیوانی کنار گذاشته و به جای آن تکلم به زبان زبان عربی در دستگاه‌های دیوانی، اجباری و در مدارس نیز این زبان، آموزش داده میشد.

خلفای عباسی در بغداد با اینکه خلافت خودرا مدیون ایرانیان میدانستند با تکبر وغرور خاصی ایرانیان مسلمان را موالی ‌به معنای برده می‌خواندن واز هیچ‌گونه ظلم وستمی برآنان کوتاهی نمی‌کردند.

در سیستان خشک سالی اتفاق افتاده بود ولی مامورین خلیفه بی‌رحمانه خراج ومالیات سنگینی را از دهقانان وبازرگانان طلب کرده و برای خلیفه می فرستادند تا صرف خوشگذرانی خلفای عباسی گردد.

در این میان جوانمردی رویگرزاده از سیستان برمی خیزد، بنام رادمان پور ماهک، یا یعقوب پسر لیث و چون لیث، پدر او مس گر بود به صفار معروف شده بود‌ند؛ بنا بر این در تاریخ او را بنام “یعقوب لیث صفاری” بنیانگذار سلسه صفاری می‌شناسیم.

او با گردآوری دلاوران سیستان ودیگر نقاط ایران زمین به جنگ با خلیفه می پردازد و تمامی سیستان وخراسان تا ماورانهر و مازندران وگیلان و ری و اصفهان و فارس و کرمان تا قسمتی از خوزستان را از تسلط متجاوزان عرب آزاد می‌کند.

یعقوب در فرمانی به تمام نقاط ایران زبان عربی را حذف و زبان پارسی دری را رایج می کند (در دفاتر دیوانی وحکومتی از آن به بعد کسی اجازه نداشت به عربی بنویسد) تا بعد ها ما شاهد پیدایش عارفان و شاعران بسیاری در فرهنگ و ادب ایران همچون فردوسی و مولوی و نظامی و حافظ و سعدی باشیم که چگونه دررونق وگسترش زبان پارسی پاسداری کردند.